Ὁ Χρόνος ἁπλά μετράει τήν ἁλλαγή.
Πέρα άπό αὐτήν τήν λειτουργία δέν ὑπάρχει.
Αὐτό πού ὑπάρχει εἶναι μόνον τό “τώρα “, ἡ παρούσα κατάσταση τῆς Ὕπαρξής μας. Ὁ Χρόνος εἶναι μία συχνότητα γεγονότων στό Ἑνωτικό Ὅλον, δηλαδή ὁ Χρόνος δέν εἶναι κάτι ἀπό μόνος του, ἀλλά εἶναι ἕνα μέτρο τῆς ἐμπειρίας τῆς ἄχρονης κατάστασης, αὐτό πού ὀνομάζουμε “αἰωνιότητα “.
Ὁ Χρόνος δέν ἀντιτίθεται στήν Αἰωνιότητα, γιατί τό μόνο πού κάνει στήν οὐσία εἶναι νά τῆς ἐπιτρέπει νά ἐκφραστεῖ μέ ὅρους συγκεκριμένης ἐμπειρίας.
Ὁ Χῶρος, ὅπως ὁ Χρόνος, δέν εἶναι κι αὐτός κάτι ἀπό μόνος του.
Εἶναι ἁπλά τό περίγραμμα τῆς μορφῆς καί εἶναι ἐπίσης ἀπαραίτητος γιά τήν ἔκφραση τοῦ Πνεύματος. Διότι χωρίς αὐτόν δέν θά μποροῦσε νά παραχθεῖ καμμιά μορφή.
Τά ἀντικείμενα εἶναι ὁ μέσος ὅρος τῶν μορφῶν στόν χῶρο καί στόν χρόνο. Εἶναι σημαντικά γιά νά ἐκδηλωθεῖ τό Πνεῦμα γιατί τό Πνεῦμα χρειάζεται νά ἐκδηλωθεῖ σέ ΚΑΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΜΟΡΦΗΣ γιά νά φτάσει σττήν Αὐτο-’Εκφραση μέσω τῆς Αὐτο -Πραγμάτωσης.
Πολλοί παραδέχονται σήμερα τό γεγονός ὅτι τά πράγματα δέν εἶναι μόνον ὅ,τι φαίνονται, ὅτι ἡ ὕλη καί ἡ μορφή δέν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπό μία οὐσία πού ἐμφανίζεται καί ἐξαφανίζεται. Αὐτή ἡ μορφή χρησιμοποιεῖται ἁπλά γιά νά ἐκφράσει κάτι ἄμορφο.
Τήν Αὐτο-Συνείδητη Μορφή.
Τό Ἄμορφο παίρνει Μορφή ἀπό Ἀγάπη. Τά περιέχει ὅλα καί περιέχεται μέσα σέ ὅλα. Παίρνει μορφή γιατί θέλει νά βιώσει τήν Παρουσία τοῦ Ἑαυτοῦ του. Δημιουργεῖ τόν χῶρο καί βάζει μέσα τίς μορφές του. Ἔχει πολλά ὀνόματα, Θεός, Θεά, Θεοί, Νιρβάνα….Ἀλλά δέν ἔχει ὄνομα. Ἔχει μόνον Πρόσωπο. Τό δικό σου πρόσωπο. Εἶσαι Θεός – Θεά Κατά Χάριν, δηλαδή Άπεριόριστη Ἀγάπη μέ Ἀφοσιωμένη Εὐγνωμοσύνη