Άτρωτοι, δυναμικοί, πολεμιστές της ζωής. Ως γνήσια αρσενικά έχουμε μάθει να κρύβουμε τον φόβο μας και να υπερβαίνουμε τις δυνάμεις μας. Ξεχάσαμε, ότι είμαστε κι εμείς άνθρωποι και έχουμε δικαίωμα να λυγίζουμε, όταν ο πόνος, μας καίει.
Άντρες που μεγαλώσαμε σε μία κυριαρχική οικογένεια, όπου το συναίσθημα δεν είχε και σπουδαία θέση. Στο σχολείο προκειμένου να φανούμε δυνατοί κρύβαμε τους φόβους και τις αδυναμίες μας, ενώ κάθε φορά που πονούσαμε και θέλαμε να κλάψουμε μάθαμε να συγκρατούμε τα δάκρυα μας για να μην μας απορρίψουν, αφού «οι άνδρες δεν κλαίνε».
Αργότερα στο στρατό, μάθαμε να υπερβαίνουμε τα συναισθήματά μας, να απαρνιόμαστε την ανθρώπινή μας φύση, να δοκιμάζουμε τα όρια και τις αντοχές μας και να γίνουμε πιο ανθεκτικοί περνώντας μέσα από καταστάσεις στέρησης και πόνου. Η γενιά των σαραντάρηδων και πάνω, γνωρίζουμε τον στρατό διαφορετικά από τα νεώτερα παιδιά.
Στην εργασία μας ως ενήλικες, επιδιώκοντας την επιτυχία και τα αξιώματα απαρνηθήκαμε για μία ακόμη φορά την ευαίσθητη και ανθρώπινη πλευρά μας και αποκτήσαμε δεξιότητες, που μας κάνουν ανταγωνιστικούς, επιθετικούς και αποδοτικούς.
Η απουσία του πατέρα από το σπίτι, είτε λόγω εργασίας και υποχρεώσεων, είτε αδυναμίας να αντεπεξέλθει ικανοποιητικά στο δικό του ρόλο ως σύζυγος και πατέρας, ανάγκασε τον γιο να πάρει τη θέση του στην οικογένεια.
Στα πλαίσια του ρόλου αυτού κάποιοι από εμάς μάθαμε να νοιαζόμαστε τη μητέρα μας, να αφουγκραζόμαστε τα δικά της συναισθήματα, να υπακούμε στις προσταγές της και να προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας ανάλογα με το πώς νιώθει εκείνη, αναπτύσσοντας την αίσθηση του καθήκοντος και της ηθικής υποχρέωσης να έχουμε τη μητέρα ευχαριστημένη και χαρούμενη.
Έπρεπε συνεπώς να δείχνουμε και να είμαστε άτρωτοι και δυνατοί, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε σε όλα τα στάδια της ζωής μας, προκλήσεις και εμπόδια, ακόμη κι αν οι ίδιοι φοβόμασταν.
Και στην ενήλικη ζωή μας οι περισσότεροι από εμάς επιλέξαμε μία χειριστική σύντροφο.
Η γκρίνια και οι συχνοί τσακωμοί έγιναν το κύριο χαρακτηριστικό της οικογένειας που δημιουργήσαμε. Οι κατά τα άλλα δυναμικοί άντρες υποτασσόμαστε σε μία σύζυγο, που θα προσπαθήσει να κυριαρχήσει επάνω μας με την συνεχή άσκηση κριτικής. Στην αρχή θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε, ότι μπορούμε να καλύψουμε κάθε ανάγκη της και να αντεπεξέλθουμε στο ρόλο του καλού συζύγου. Όμως, οι ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της συντρόφου μας και η ανάγκη της για τον πλήρη έλεγχό μας, έχει ως αποτέλεσμα να απογοητευόμαστε χωρίς να μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, αφού ποτέ δεν μάθαμε κάτι τέτοιο. Αργά ή γρήγορα αναζητούμε την ικανοποίηση σε κάποιο φλερτ ή ακόμα και σε μια εξωσυζυγική σχέση.
Η περίπτωση του διαζυγίου είναι ένα εξαιρετικά στρεσογόνο γεγονός από μόνο του, πόσο μάλλον για την δική μας περίπτωση, που έχουμε μάθει να είμαστε κοινωνικά σωστοί. Μην ξεχνάμε ότι σε αυτή την περίπτωση, αποδεκτός σημαίνει άτρωτος. Συνεπώς, ένα διαζύγιο σε συνδυασμό με την απώλεια της κοινωνικής μας θέσης μπορεί να μας οδηγήσει στην κατάθλιψη.
Η κατάθλιψη στους άντρες, που έχουμε γαλουχηθεί, να είμαστε δυνατοί είναι ανεπαίσθητη εξωτερικά. Μπορεί να έχουμε φίλους, να συναναστρεφόμαστε στενά με την οικογένειά μας, να συμμετέχουμε σε κοινωνικά γεγονότα, να έχουμε συχνές εναλλαγές ερωτικών συντρόφων, αλλά αποφεύγουμε κάθε γεγονός, που μπορεί να μας φέρει αντιμέτωπους με τα βαθύτερα συναισθήματα αγάπης.
Η κατάθλιψη για τους «άντρες που δεν κλαίνε», συνδέεται με την πλήρη αποκοπή μας από το συναίσθημα του έρωτα και της συντροφικότητας.
Σοβαρές περιπτώσεις κατάθλιψης εκφράζονται μέσα από την εργασιομανία, την εμμονική ενασχόληση με τα σπορ, τη γρήγορη και επιθετική οδήγηση, την εκτόνωση της ερωτικής διάθεσης μέσω sybersex, την υπερφαγία, καθώς και την εξάρτηση από τα τυχερά παιχνίδια, το αλκοόλ κ.α.
Οι άντρες που δεν κλαίμε χρειάζεται να καταλάβουμε, ότι είμαστε σπουδαίοι έτσι κι αλλιώς. Κι αν ποτέ μέχρι τώρα δεν μάθαμε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, ίσως ήρθε η ώρα να το κάνουμε.
Ένας από αυτούς τους άντρες, που δεν κλαίμε, είμαι κι εγώ.
‘Η καλύτερα ήμουν…
Λίγο πριν τα πρώτα μου, …ήντα, έμαθα ότι το να εκφράζω, όσα νιώθω στη γυναίκα μου, δεν με έκανε λιγότερο άντρα. Η συνειδητοποίηση, ότι αυτό λειτουργούσε πολύ καλύτερα στις σχέσεις μου από ότι η σιωπή, με οδήγησε σε μία κατάσταση ελευθερίας.
Τώρα μπορώ να απολαμβάνω την αλήθεια του εαυτού μου και των ανθρώπων γύρω μου, με απλότητα. Γίνομαι καλύτερος σύζυγος -για τη δεύτερη γυναίκα μου- και καλύτερος γονιός για τα παιδιά μου.
Χρήστος Παπαδάκης