20 χρόνια παντρεμένοι και 3 παιδιά, συνεχόμενοι τσακωμοί και κούραση πολλή από την πλευρά μου. Ένιωθα μόνη και είχα παράπονο που ο άντρας μου είχε τη δουλειά του, τους φίλους του, και τα χόμπι του και δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για μένα.
Εγώ πάλι είχα να καθαρίσω το σπίτι να φροντίσω τα παιδιά, να ετοιμάσω το φαγητό και κάποιες φορές που προλάβαινα πήγαινα στη γειτόνισσα για κανένα γρήγορο καφεδάκι. Διακοπές δεν υπήρχαν γιατί ζούμε σε αγροτική περιοχή και τα καλοκαίρι έχουμε τα χωράφια.
Πριν έναν χρόνο σκεφτόμουν ότι δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή και ήθελα να χωρίσω. Στη μικρή μας κοινωνία έναν διαζύγιο θα ήταν μεγάλη βαβούρα αλλά δεν με ένοιαζε θα πήγαινα στην αδελφή μου που είναι στην Αθήνα.
Το φθινόπωρο του 2019 διάβασα ένα άρθρο των Blueminders «Γίνε έμπνευση για τον άνθρωπο σου». Κάτι προσπαθούσαν να πουν, αλλά εγώ στον εαυτό μου δεν έβρισκα τίποτα για να μου θυμίζει ότι θα μπορούσα να είμαι έμπνευση για τον άντρα μου. Άσε και που ο εγωϊσμός δεν με άφηνε.
Το διάβασα πολλές φορές. Δεν καταλάβαινα τι εννοούσαν ότι οι συχνές συγκρούσεις είναι φόβος. Ποιος φόβος; Μέρες το σκεφτόμουν. Αν ήμουν θυμωμένη με τον άντρα μου ποιο φόβο είχα;
Κατάλαβα κάποια στιγμή, ας το πούμε έμπνευσης, ότι είχα το φόβο του να είμαι χρήσιμη. Να προσφέρω τα πάντα από τη Γεωργία για να παίρνω αγάπη προσοχή ενδιαφέρον. Και τώρα που το έμαθα τι κάνω; Τελικά αν μαθαίνεις κάτι και δεν έχεις τι να το κάνεις γιατί να το μάθεις;
Και έτσι είπα να μιλήσω μαζί τους μήπως αυτοί οι Blueminders είχαν κάτι να μου πουν. Ευγενικότατοι ήταν αλλά εγώ την αυτοαγάπη δεν την καταλάβαινα. Να αφήσω το σπίτι μου χωρίς φαγητό για να ασχοληθώ με εμένα. Ξένα μου φαινόντουσαν. Η αλήθεια είναι ότι εγώ ήξερα έναν άλλον τρόπο ζωής από αυτόν που μου έλεγαν.
Ένα πρωί μου στείλανε στο Facebook κάποιες θετικές δηλώσεις και μου είπαν ότι αν θέλω μπορώ να τις επαναλαμβάνω κάθε μέρα. Εύκολες ήταν και στο φινάλε ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται.
Τις πρώτες μέρες το έκανα για να το κάνω. Μετά από μία εβδομάδα όμως, άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου λίγο διαφορετικά. Σα να μου άρεσα περισσότερο και πρόσεξα ότι πλέον ο άντρας μου ήταν περισσότερες ώρες στο σπίτι μας.
Σε καμία περίπτωση δεν σκέφτηκα ότι αυτό οφειλόταν στις θετικές δηλώσεις. Συνέχιζα κάθε μέρα να το κάνω αλλά ήταν συνήθεια και όχι κάτι περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι οι τσακωμοί σταμάτησαν και το ενδιαφέρον από την οικογένεια μου για μένα μεγάλωσε.
Ήταν σαν γινόταν όλα πιο εύκολα.
Για να μην στα πολυλογώ και κομμωτήριο πρόλαβα να πάω και καινούρια ρούχα αγόρασα και με τον άντρα μου είμαστε πιο αγαπημένοι και δώρο στα γενέθλια μου, μου έκανε και όλα καλά πλέον.
Αυτή είναι η δική μου ιστορία και μου αρέσει που τελικά δεν χώρισα. Γιατί τον άντρα μου τελικά τον αγαπώ πολύ, ίσως και περισσότερο από εμένα.
Γεωργία Ζ.
Για να αλλάξουμε μια σχέση προς το καλύτερο ή εάν ήμαστε ακόμα στην αρχή μίας γνωριμίας και ο άλλος (ο φίλος μου π.χ.)έχει αρχίσει και απομακρύνεται πώς το αλλάζουμε όλο αυτό; Μπορούμε με κάποιο τρόπο να κάνουμε τον άλλον να μας αγαπήσει πολύ; Σας ευχαριστώ πολύ!
Μπορούμε Λίντα! Για να μας αγαπήσει ο άλλος πολύ χρειάζεται να αγαπάμε πολύ εμείς τον εαυτό μας.