Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, κάποιοι παραμένουν για χρόνια ή και για μία ολόκληρη ζωή, ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν έναν κύκλο στη ζωή μας και απομακρύνονται.
Για αυτούς τους τελευταίους θα μιλήσουμε σήμερα, αλλά, όσα θα μοιραστώ μαζί σου μπορείς να τα θυμηθείς κάθε φορά που μία σχέση κλείνει τον κύκλο της.
Ένας φίλος που για κάποια χρόνια κάνατε παρέα και δεν υπήρχαν μυστικά μεταξύ σας, όμως, τώρα αρχίζει να απομακρύνεται ή και να μην επικοινωνεί μαζί σου, ένας παραλίγο σύντροφος, που περάσατε όμορφα κάποιες στιγμές και τώρα δεν έχει χρόνο για σένα, μηνύματα που στάλθηκαν αλλά ποτέ δεν απαντήθηκαν, τηλεφωνήματα που έμειναν αναπάντητα, δεν προσδιορίζουν τη δική σου αξία στα μάτια του άλλου.
Οι άνθρωποι φεύγουν όταν ασυνείδητα τους «πατάς» ένα κουμπί, που όσο κι αν το έχουν κρυμμένο μέσα τους, όταν αυτό πατιέται, έρχονται αντιμέτωποι με μία εσωτερική συγκρουσιακή αλήθεια.
Συνήθως, αυτή η συγκρουσιακή αλήθεια «κρύβεται» πίσω από εκεί, που οι άνθρωποι δίνουμε όλη μας την προσοχή. Ένας άνθρωπος που γίνεται θυσία για τους φίλους του, δεν έχει πάντα ανιδιοτελή κίνητρα. Δοκίμασε να του πεις, κάτι σε σχέση με τη συμπεριφορά του σε κάποιο φιλικό του πρόσωπο, και παρατήρησε την αντίδραση του. Σε ακούει, προσπαθεί να δικαιολογηθεί, σου επιτίθεται; Η επίθεση είναι το πιο δυνατό μήνυμα από τα υπόλοιπα. Αυτός ο άνθρωπος έρχεται -εκείνη την ώρα- αντιμέτωπος με μία δυσάρεστη εσωτερική αλήθεια.
Ένας παραλίγο σύντροφος, που εξαφανίστηκε δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά. Αντιθέτως, μπορεί να σημαίνει «δεν μπορώ να σε φτάσω» κι ας νιώθεις τώρα ότι σου είπε ψέματα, κι ας πονάς που σε απέρριψε. Δεν μιλάω για το εγωϊκό σου κομμάτι, που σε αναδεικνύει σε καλύτερο ή καλύτερη από τον άλλον. Γιατί «καλύτερος» δεν υπάρχει από τη στιγμή που όλοι είμαστε ίσοι, αλλά απλά διαφορετικοί.
Μιλάω για την αγάπη, μέσα από την οποία μπορείς να κατανοήσεις τα «κουμπιά» του άλλου. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα κύκλο πεποιθήσεων για τον εαυτό του, για τους άλλους, για τη ζωή γενικότερα.
Αυτός ο κύκλος πεποιθήσεων δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός στους άλλους, εκτός κι αν προσπαθήσεις να παρατηρήσεις καλύτερα. Αν κάποιος έχει δώσει όλη του τη ζωή σε μία δουλειά, είναι αδύνατον να δεχτεί, ότι ίσως να χρειάζεται να επανεξετάσει τις προτεραιότητες στη ζωή του ή και πιθανά να αλλάξει δουλειά. Κι ας σου παραπονιέται ότι νιώθει κουρασμένος, κι ας γκρινιάζει για το αφεντικό του.
Κάποιος που θέλει απλά να επιβεβαιώνεται για την αξία του, μέσα από το ενδιαφέρον σου σε χρόνους που αυτόν τον βολεύει, είναι αδύνατον να κατανοήσει την ουσία της συντροφικότητας και της ισορροπίας. Παρατηρώντας περισσότερο θα δεις, ότι του είναι αδύνατον να μείνει μόνος του χωρίς να έχει ανοιχτή την τηλεόραση ή και το κινητό του. Θα καταλάβεις ότι όλα του τα κατορθώματα έχει ανάγκη να τα βλέπουν οι άλλοι ως σπουδαία και μοναδικά. Είναι ο ίδιος που δεν μπαίνει σε καλούπια, που αντιδρά, που θέλει να ξεχωρίζει, ακόμα και για τα αυτονόητα.
Κάποιος άλλος, που νιώθει ότι αγαπιέται λιγότερο από ότι ο ίδιος αγαπά, είναι αδύνατον να σε εμπιστευτεί. Είναι αδύνατον να αφεθεί στο συναίσθημα. Η αδυναμία του να κατανοήσει, ότι ήταν και είναι από πάντα αγαπητός, τον οδηγεί σε μία σειρά από συμπεριφορές, που σκοπό έχουν να χειραγωγήσουν τους άλλους. Θα προσπαθήσει να προστατεύσει τον εαυτό του από το συναισθηματικό δόσιμο διατηρώντας την ανεξαρτησία του και επιλέγοντας το μοτίβο σχέσεων “friends with benefits”.
Ακόμα – ακόμα και η μάνα και ο πατέρας, που πάνω από όλα, έχουν τα παιδιά τους… κι εκεί η αγάπη, δεν είναι πάντα στη φυσική της μορφή, της ανιδιοτελούς αγάπης. Εκείνης της αγάπης, που νιώθει κανείς βλέποντας για πρώτη φορά το νεογέννητο παιδί του.
Θα μου πεις, γιατί σου γράφω όλα αυτά, που μπορεί άλλωστε να σου είναι και γνωστά;
Γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί σου μία πληροφορία, που ίσως να βοηθήσει στο τώρα ή κάποια επόμενη φορά, που ένας άνθρωπος αποφασίζει να φύγει ή να απομακρυνθεί από τη ζωή σου.
Η δική σου αξία δεν επηρεάζεται από τη συμπεριφορά του άλλου. Οι άνθρωποι φεύγουν από εκεί που δεν αισθάνονται καλά. Και συνήθως αυτό το καλά, έχει να κάνει με δικούς τους εσωτερικούς προβληματισμούς και συγκρούσεις, τους οποίους δεν έχουν βρει ακόμα το θάρρος να παραδεχτούν, ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό.
Αυτός που έφυγε λοιπόν, δεν είναι κάποιος που δεν σε αγαπά. Είναι αυτός που δεν μπόρεσε ακόμα, να αγαπήσει τον εαυτό του.
Μάρθα Τ.
Διαβάστε επίσης: