Η σχέση μας αγαπημένε μου νάρκισσε, δεν έχει πλέον που να χωρέσει μέσα μου… Και όταν κάτι δεν χωρά εντός μας, τότε δεν έχει και υπόσταση. Γιατί τότε, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε η συγχώρεση, αλλά ούτε και η αγάπη.
Σε αγάπησα και για χάρη αυτής της αγάπης μου, ξεχνούσα εμένα και δικαιολογούσα εσένα.
Δικαιολογούσα την αναποφασιστικότητα σου…
Δικαιολογούσα να μην με νιώθεις…
Δικαιολογούσα το «θεατρινίστικο» κλείσιμο στον εαυτό σου…
Δικαιολογούσα την έπαρσή σου…
Δικαιολογούσα το «χύμα» της ζωής σου…
Σε αγάπησα, αλλά δεν το αναγνώρισες… Ίσως γιατί δεν είχες να το κάνεις κάτι.
Αγάπησα την ατολμία σου και προσπάθησα να σου δείξω ότι μπορείς, αν θέλεις, να προχωρήσεις σε ασφαλή μονοπάτια. Αγάπησα τον εγωισμό σου και αποδέχθηκα το εσωτερικό σου παιδί, που ούρλιαζε για επιβεβαίωση και αγάπη. Αγάπησα την υστεροβουλία σου και αρνήθηκα να την δω σαν εκμετάλλευση.
Μου πρόσφερες μία σχέση ρηχή σε συναίσθημα. Μία σχέση ανάγκης και όχι αγάπης.
Μου πρόσφερες τη θλίψη σου. Μία θλίψη που ταίριαζε «γάντι» με το σκοτάδι σου.
Μου πρόσφερες το ψέμα σου. Το ίδιο ψέμα που «ταΐζει» τη ζωή σου, τον εγωϊσμό σου, τις ρηχές σχέσεις σου.
Αγαπημένε μου νάρκισσε,
Όσο εσύ ήσουν απασχολημένος με τον εαυτό σου, εγώ περίμενα.
Όσο εσύ προσπαθούσες να διατηρήσεις το δικό σου «φαίνεσθαι», εγώ υπέμενα.
Όσο εσύ αναζητούσες την επιβεβαίωση, εγώ ήλπιζα.
Κι όσο εσύ προσπαθούσες να αντλήσεις δύναμη από την αγάπη μου, εγώ έδινα.
Συναισθηματικά “παγωμένος”, δήθεν από τα τραύματα των προηγούμενων σχέσεων σου, αλλά στην ουσία σου ανίκανος να αγαπήσεις κάποιον πέρα από τον εαυτό σου.
Αυτή είναι η αλήθεια αγαπημένε μου!
Αγαπάς εσένα και μόνο, λαμβάνοντας χωρίς να δώσεις.
Αγαπάς εσένα και μόνο, διατηρώντας το σαθρό βάθρο της εικόνας του “φαίνεσθαι” χωρίς την αλήθεια της ψυχής σου.
Αγαπάς εσένα και μόνο, αδυνατώντας να δεις την πραγματική εικόνα του εαυτού σου πίσω από το προσωπείο σου.
Αυτό το προσωπείο σου, δυστυχώς, ερωτεύτηκα…
Εσύ ο σκηνοθέτης μίας φανταστικής σχέσης γεμάτη από δυνατότητες και ευχάριστες εμπειρίες κι εγώ το κοινό να πείθομαι εύκολα, ότι το έργο σου μπορεί κάποια στιγμή να γίνει η πραγματικότητά μας. Οι δυνατότητες όμως, έγιναν προσδοκίες και οι προσδοκίες σκόρπισαν σαν χαρτοπόλεμος, όπως κάθε όμορφο συναίσθημα και κάθε ελπίδα που είχα για εμάς.
Με υποτίμησες…
Υποτίμησες τα όνειρά μου, που παρέμεναν ζωντανά κι ας μην φρόντισες να μάθεις ποτέ γι΄αυτά.
Υποτίμησες την διαίσθηση μου, που από πάντα ήταν εκεί κι ας είχα επιλέξει να μην την ακούω.
Υποτίμησες το δικό μου «αξίζω», που παραμένει αναλλοίωτο στην αλήθεια της ψυχής μου κι ας ήταν αυτό, που έδινε αξία και νόημα στη δική σου ζωή.
Υποτίμησες τη δύναμη του δικού μου «φεύγω», το οποίο δεν μοιάζει καθόλου με το δικό σου “εμφανίζομαι – εξαφανίζομαι”.
Ένα «φεύγω», που στ’ αλήθεια είναι εύκολο να ειπωθεί μόλις αναλογιστείς ότι έδωσες και δεν έλαβες ποτέ.
Ένα «φεύγω» που έρχεται με τη συνειδητοποίηση, ότι δεν έχεις να θυμηθείς τίποτα όμορφο, γιατί αγαπημένε μου νάρκισσε, δεν προσπάθησες ποτέ να μου δημιουργήσεις ευχάριστες αναμνήσεις.
Ένα «φεύγω» αληθινό και ουσιαστικό.
Ένα «φεύγω» τόσο δυνατό, που ακόμα και στη σιωπή κάνει κρότο!
Αγάπη Τριανταφύλλου
Διαβάστε επίσης:
Στον πόλεμο που με καλείς… θα κερδίσει η αγάπη μου