Tα βασανιστήρια ενός ατόμου έχουν νόημα μόνο μέσα στην προσωπική του εμπειρία. Αντιμέτωποι με τη συλλογικότητα είμαστε τόσο γυμνοί και αβοήθητοι όσο την ημέρα που γεννηθήκαμε.
Η ατομική μας ανάπτυξη εξαρτάται από τη συνειδητοποίηση ότι οι άλλοι δεν μπορούν να κατανοήσουν την εμπειρία μας.
Μερικές φορές τα εμπόδια που συναντάμε μας βάζουν στον πειρασμό να δώσουμε τη μοίρα μας στα χέρια κάποιου άλλου. Αλλά δεν μπορούμε να ζούμε με πληρεξούσιο, πρέπει να πάρουμε τα πάντα στους ώμους μας. Τότε ξέρουμε ότι είμαστε μόνοι. Πρέπει να επιτρέψουμε σε αυτή την αίσθηση να γεμίσει την ύπαρξή μας και να ζήσουμε σαν εγκαταλελειμμένα παιδιά, γιατί μόνο έτσι είναι η ζωή μας στα χέρια μας.
Από καιρό σε καιρό θα έρθει στην επιφάνεια ένας αντικατοπτρισμός κάποιου τρόπου ζωής που θα μας απαλλάξει από το αίσθημα της εγκατάλειψης. αλλά ένας αντικατοπτρισμός είναι αυτό ακριβώς που θα μείνει.
Μπορούμε φυσικά να ζούμε αποκλειστικά μέσα στη συλλογικότητα, με την ψευδαίσθηση ότι μιλάμε μια κοινή γλώσσα και ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά αυτή η εξαπάτηση μπορεί να κοστίσει τη ζωή μας.
Εάν ενεργούμε σύμφωνα με τον γενικό κανόνα, ακολουθούμε έναν κώδικα που δεν είναι δικός μας. Ο καθένας πρέπει να βρει τη δική του μελωδία, αποδεχόμενος την εγκατάλειψη που προκύπτει από αυτούς που συνεχίζουν να τραγουδούν συναυλιακά. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες δημιουργούν τρόπους έκφρασης που είναι μοναδικά δικοί τους: εισχωρούν τόσο βαθιά στην αίσθηση της ζωής τους που οι προϋπάρχοντες τρόποι δεν εξυπηρετούν πλέον τον σκοπό τους. Εφευρίσκουν νέους τρόπους γραφής ποίησης, ζωγραφικής και μουσικής.
Aldo Carotenuto, Έρωτας και Πάθος – Οι αποχρώσεις της αγάπης και του πόνου
Διαβάστε επίσης:
Τα υγιή όρια στις σχέσεις καθορίζουν τον βαθμό της αυτοεκτίμησης