Όταν ακούμε τον όρο «Άστο να φύγει», δεν τον καταλαβαίνουμε πάντα πλήρως. Ίσως γιατί δεν είναι πάντα τόσο απλό, αφού το μυαλό εστιάζει στην ύλη και απλώς να χρειάζεται να απελευθερώσουμε αυτό που νιώθουμε για να το έλξουμε τελικά.

Συχνά, όσο και αν προσπαθούμε να πιέσουμε τον εαυτό μας να αφήσει τον έλεγχο του παρελθόντος από πάνω μας, καταλήγουμε πίσω εκεί που ξεκινήσαμε. Σκεφτόμαστε, νιώθουμε και μερικές φορές ακόμη έχουμε εμμονή με κάποιον ή κάτι συγκεκριμένο χωρίς να γνωρίζουμε πλήρως γιατί ή τί να κάνουμε σχετικά με αυτό.

Υπάρχει μια μικρή λέξη που έχει μία σπουδαία σημασία και που μπορεί να μας κρατήσει βυθισμένους κάτω από την επιφάνεια, καθιστώντας δύσκολο το να προχωρήσουμε ελεύθερα. Αυτή η μικρή λέξη, που περιέχει ένα τεράστιο νόημα, είναι η «ελπίδα».

Είτε το γνωρίζουμε συνειδητά είτε όχι, όταν αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να το αφήσουμε, είναι επειδή κάπου – κρυμμένη βαθιά μέσα μας – υπάρχει μια ελπιδοφόρα σκέψη που κάνει την καρδιά μας να δεθεί όλο και περισσότερο με κάποιον ή με κάτι που δεν έχουμε πλέον. Αυτό μπορεί να είναι κάποιος με τον οποίο μοιραζόμασταν κάποτε μια σχέση, μπορεί ακόμη και να είναι κάποιος με τον οποίο είμαστε ακόμα σε σχέση και νιώθουμε ότι απομακρύνεται ή μπορεί να είναι ένα άτομο με το οποίο μοιραστήκαμε μια στιγμιαία σπίθα, αλλά που νιώθουμε ότι αυτή τη σπίθα εξακολουθεί να καίει στον πυρήνα της καρδιάς μας.

Ελπίδα επανασύνδεσης ή διαρκής πόνος;

Πιστεύουμε ότι ο μόνος λόγος που κρατιόμαστε σφιχτά από μία αδιέξοδη κατάσταση, αντί να παραδοθούμε και να ελευθερώσουμε την καρδιά και το μυαλό μας, είναι η πίστη που λέει «αν συνέβαινε μόνο το α, το β ή το γ, τότε όλα θα κυλούσαν ακριβώς όπως τα φανταζόμαστε. Δηλαδή θα μπορούσαμε να είμαστε ευτυχισμένοι, πλήρεις και δικαιωμένοι. Η τελευταία λέξη “δικαιωμένοι” σας φαίνεται κάπως…, έτσι δεν είναι; Όμως, στην πραγματικότητα αυτό το συναίσθημα επιδιώκουμε να βιώσουμε, τη δικαίωση.

Η εμμονή αναζητά στην ουσία τη δικαίωση. Κρατάμε τους εαυτούς μας αιχμάλωτους του δικού μας πόνου ζώντας με μία ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει και θα δικαιωθούμε.

Γινόμαστε η πηγή της δική μας ταλαιπωρίας —και όλες οι ώρες και όλη η ενέργεια που ξοδεύουμε μηρυκάζοντας το παρελθόν είναι πολύτιμα λεπτά, ώρες και μέρες. Αποτυγχάνουμε να ζήσουμε την παρούσα στιγμή με αυτά που έχουμε, αναζητώντας συνεχώς ένα σημάδι ότι ο Θεός ή το Σύμπαν (όπως το ονομάζει ο καθένας) άκουσε τις προσευχές μας για αυτό που θέλουμε.

Το να σπάσουμε μια προσκόλληση που έχουμε δημιουργήσει με κάποιον μπορεί να είναι μια από τις πιο δύσκολες (αλλά γαλήνιες και απελευθερωτικές) εμπειρίες που θα έχουμε βιώσει ποτέ. Και όμως, πολλοί από εμάς το αναβάλλουμε, καθώς πιστεύουμε ότι υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας ότι τα όνειρά μας μπορούν πραγματικά να πραγματοποιηθούν.

Συχνά έχουμε ελπίδα και έχουμε αδιάκοπη πίστη, ότι το άτομο που έχουμε τοποθετήσει ψηλά σε ένα βάθρο είναι ικανό να αλλάξει και να γίνει αυτό που θέλουμε, αυτό που χρειαζόμαστε και αυτό που επιθυμούμε έντονα.

Η ψυχρή και σκληρή αλήθεια είναι ότι η ελπίδα μπορεί να είναι ένα όμορφο συναίσθημα, αλλά μπορεί επίσης να είναι καταστροφική. Σημαίνει ότι σταματάμε τη ζωή μας και παραμένουμε παγιδευμένοι σε μια δυσλειτουργική λαχτάρα για κάτι ή για κάποιον που δεν θα εκδηλωθεί ποτέ με τον τρόπο που θέλουμε.

Το να εγκαταλείψουμε αυτούς που έχουν ήδη φύγει ή να απελευθερώσουμε την επιθυμία μας για την υλοποίηση αυτού που ζητήσαμε, μας κάνει να νιώθουμε ότι εγκαταλείπουμε τον αγώνα και την ελπίδα να φτιάξουμε τα πράγματα όπως τα θέλουμε.

Το να κρατιόμαστε με εμμονή από κάποιον ή κάτι προκαλεί τόση ένταση και πόνο – και πραγματικά, το μόνο που κάνουμε είναι να ραγίζουμε τις καρδιές μας- με αποτέλεσμα να είναι τόσο απίστευτα θεραπευτικό να ανακοινώσουμε σιωπηλά ότι είμαστε έτοιμοι να αγκαλιάσουμε το επόμενο κεφάλαιο της ζωής μας με την καρδιά μας ορθάνοιχτη, αντί να γεμίζουμε με θλίψη και λύπη από το παρελθόν.

Μ΄ αγαπάει αλλά θέλει να χωρίσουμε…

Αυτό που αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι μερικές φορές δεν φυτεύουμε εμείς τους σπόρους της ελπίδας. Πολλοί άνθρωποι συνηθίζουν παίζουν παιχνίδια του μυαλού, καθώς δεν ξέρουν τι θέλουν και τι επιθυμούν και έτσι φυτεύουν μικροσκοπικούς ελπιδοφόρους κόκκους λέγοντας μερικά «γλυκά τίποτα» (λέξεις άδειες) και με πράξεις που εκφράζονται σκόπιμα για τη δική τους επιβεβαίωση και όφελος. Προφανώς και δεν σκέφτονται ότι επηρεάζουν τους άλλους με μάταιες υποσχέσεις και με ανειλικρινείς συμπεριφορές…

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο είναι ζωτικής σημασίας να ακούμε προσεκτικά τη διαίσθησή μας και να διακρίνουμε εάν υπάρχει ή όχι μια ρεαλιστική πιθανότητα τα πράγματα να εξελιχθούν όπως τα έχει σχεδιάσει σχολαστικά το μυαλό μας.

Όταν ζούμε με την ελπίδα ότι μια σχέση ή τα συναισθήματα κάποιου για εμάς θα κάνουν στροφή 180 μοιρών και ξαφνικά θα είναι αυτό που επιθυμούμε, υιοθετούμε ασυνείδητα μία χαμηλή δονητική κατάσταση και το μόνο που κάνουμε πραγματικά είναι να παρατείνουμε τον πόνο μας, αντί να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με βάση την αυτοαξία μας, που είναι η έμπρακτη αγάπη προς τον εαυτό μας και των όσων διαθέτουμε, που αν τα παρατηρήσουμε πιο προσεκτικά είναι πολλά περισσότερα από την παρουσία ενός ανειλικρινούς προσώπου στη ζωή μας.

Μπορούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι υπάρχει βάσιμος λόγος για να αισθανόμαστε ελπίδα, καθώς παρατηρούμε σημάδια, συγχρονισμούς και κρυφές έννοιες σε λέξεις και εκφράσεις, που επιβεβαιώνουν λανθασμένα ότι έχουμε δίκιο να σταματήσουμε τη ζωή μας για αυτήν την ανεκπλήρωτη ή ανθυγιεινή αγάπη.

Μπορεί ακόμη και να πέσουμε στην παγίδα να πούμε στον εαυτό μας ότι το άτομο στο οποίο έχουμε επενδύσει τόσα συναισθήματα είναι «ο ένας!»—η δίδυμη μας φλόγα ή σύντροφος ψυχής —για να ανεχθούμε καταστάσεις που κανονικά δεν θα επιτρέπαμε να υπάρχουν στη ζωή μας.

Άστο να φύγει και πήγαινε με τη ροή!

Το κλειδί για να αφήσουμε κάτι να φύγει και να μετουσιωθεί σε αυτό που είναι κατάλληλο για εμάς είναι να θυμόμαστε ότι η ευχαρίστηση είναι ο μόνος δρόμος για να έλκουμε όσα επιθυμούμε.

Κάθε κατάσταση που δεν μας κάνει χαρούμενους είναι μέρος του παιχνιδιού του εγωϊκού μας εαυτού. Φυσικά ως ανθρώπινα όντα μπορούμε να βιώσουμε και τον πόνο, όμως χρειάζεται ένα όριο επαγρύπνησης των συναισθηματικών μας αντιδράσεων και του πόνου που μπορούμε να υπομείνουμε.

Η διατήρηση της ελπίδας που παρατείνει τον πόνο, ενώ μπορούμε να ανοιχτούμε σε νέα ενδιαφέροντα και νέους ανθρώπους, είναι αυτοκαταστροφική.

Το να κρατιόμαστε από κάποιον που δεν θέλει να μείνει για τους δικούς του λόγους, απλώς παρατείνει τον πόνο και μας κρατά εγκλωβισμένους σε έναν κύκλο όπου τα βαριά συναισθήματα έχουν την ικανότητα να μας κάνουν να νιώθουμε ανεπαρκείς και να προκαλούν επώδυνες πληγές ξανά και ξανά.

Και εδώ μπορούμε εύκολα να μπερδευτούμε, πιστεύοντας ότι το να αφήσουμε την ελπίδα που έχουμε, σημαίνει ότι πρέπει να αποκόψουμε κάποιον από τη ζωή μας, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο.

Όμως, το να αφήσουμε κάποιον ή κάτι να φύγει και να επιτρέψουμε στη μη ρεαλιστική ελπίδα να εξασθενίσει μπορεί να είναι ότι πιο στοργικό, συμπονετικό και ανακουφιστικό πράγμα μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας.

Αλλαγή δόνησης και επανασύνδεση

Μερικές φορές, υποσυνείδητα πιστεύουμε ότι ο πόνος που βιώνουμε μας κρατά συνδεδεμένους με το άτομο που αγαπάμε. Μπορεί σχεδόν να νιώθουμε σαν να είμαστε άπιστοι ή να γυρνάμε την πλάτη μας στο άτομο το οποίο θέλουμε, όταν τελικά αποφασίσουμε να κόψουμε τους δεσμούς που μας κρατούν δεμένους μαζί του.

Κι όμως, καθώς παύουμε να εξαρτόμαστε από την ελπίδα και αντικαθιστώντάς τη με τη γνώση, πως ότι είναι δικό μας δεν γίνεται να φύγει, η δόνηση αλλάζει. Ο φόβος μας για την απώλεια αντικαθίσταται από μια απέραντη πίστη στον εαυτό μας – και επίσης στο άτομο που αφήνουμε να φύγει.

Με αυτό τον τρόπο στέλνουμε ένα ισχυρό πνευματικό μήνυμα στο Σύμπαν ότι εμπιστευόμαστε την ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε ό,τι δεν προορίζεται για εμάς με ειρήνη και πίστη για το καλύτερο, καθώς και ότι εμπιστευόμαστε το άλλο άτομο να κάνει επιλογές του, που ευθυγραμμίζονται πλήρως με αυτό που θέλει για τη ζωή του.

Καθώς ανοίγουμε αυτό το κανάλι, αναβλύζει μία νέα ενέργεια και μαζί της έρχονται πιθανότητες που δεν θα είχαμε προσέξει πριν. Όλη μας η ενέργεια απελευθερώνεται ενώ ήταν παγιδευμένη με το να κρατάμε το παρελθόν που μας εμπόδιζε από οποιοδήποτε νέο ξεκίνημα.

Η αγάπη δεν παγιδεύεται

Η αγάπη δεν μπορεί να παγιδευτεί. Απαιτεί χώρο, αλήθεια και ελευθερία. Η υψηλότερη μορφή αγάπης είναι να συνεχίσουμε να αγαπάμε παρά τις συνθήκες που δεν εξελίσσονται όπως θα μπορούσαμε να ελπίζουμε, να ονειρευόμασταν ή να επιθυμούσαμε. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αποδεχόμαστε τον άλλον όπως είναι, είτε είναι κοντά μας είτε μακριά.

Το συναίσθημα της αγάπης και της αποδοχής σε συνδυασμό με τη χαρά είναι μία δυνατή “κόλλα”. Εκπέμποντας θετικά συναισθήματα, ο άλλος το αντιλαμβάνεται και ενώ τρεφόταν ενεργειακά από τη χαμηλή ενέργεια της κατάστασης του δράματος, ξαφνικά νιώθει ότι κάτι αλλάζει. Διατηρώντας μία θετική στάση προς τη ζωή και ένα ζωηρό ενδιαφέρον για κάθε νέα κατάσταση που έρχεται στο δρόμο μας δίνουμε ένα παντοδύναμο σήμα που μετακινεί βουνά.

Άνοιγμα στη θετικότητα

Τα θετικά συναισθήματα έλκουν θετικές καταστάσεις.

Εξηγώντας παραπάνω πώς να επιστρέψετε την εστίασή σας σε εσάς τώρα θα σας πούμε τι μπορεί να συμβεί καθώς απελευθερώνετε τη δυσάρεστη ενέργεια ακολουθώντας τη ροή των γεγονότων με εμπιστοσύνη.

Επιτρέποντας στον εαυτό μας να αποδεχθεί μία κατάσταση και να προχωρήσει μπροστά δίνουμε ένα ψυχικό μήνυμα ότι είμαστε:

Ανοιχτοί στο αποτέλεσμα

Εύκαμπτοι

Ανάλαφροι

Σίγουροι για τον εαυτό μας

Ενθουσιασμένοι για ότι έρθει στο μέλλον

Επικεντρωμένοι σε όσα θέλουμε και όχι σε όσα μας κρατούν δέσμιους στο παρελθόν

Ευτυχισμένοι χωρίς προσδοκίες

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, όταν αυτός που θέλετε αισθάνεται αυτά τα συναισθήματα μέσω της ψυχικής σύνδεσης που μοιράζεστε, οι πιθανότητες να ανταποκριθεί θετικά σε ένα ευχάριστο και αισιόδοξο ψυχικό κάλεσμα αυξάνονται σημαντικά. Όταν πλέον, θα σας σκέφτεται (που σας σκέφτεται!), θα είναι μια θετική εμπειρία.

Φυσικά, αυτό θέλετε, έτσι δεν είναι;

Αυτά τα συναισθήματα που προβάλλετε, όντως βιωμένα, θα τους βοηθήσουν να θυμούνται τις όμορφες στιγμές που πέρασαν μαζί σας και πώς ήταν τα πράγματα πριν εξελιχθούν προς το χειρότερο. Όταν σας σκέφτονται, είναι πιο πιθανό να αρχίσουν να νιώθουν την έλξη που ένιωθαν όταν η σχέση ήταν θετική και λειτουργούσε.

Ο έλεγχος των συναισθημάτων σας

Αν πραγματικά θέλετε να έχετε τις μεγαλύτερες πιθανότητες να επανασυνδεθείτε με έναν άλλον άνθρωπο που ήταν στη ζωή σας, το να αποκτήσετε τον έλεγχο των συναισθημάτων που βιώνετε και προβάλλετε, είναι το πιο ριζοσπαστικό και σημαντικό βήμα που μπορείτε να κάνετε.

Στην πραγματικότητα, εάν έχετε αποτύχει μέχρι στιγμής στην επανασύνδεση με έναν ή μία πρώην, είναι γιατί έχετε προβάλει λάθος συναισθήματα στην ψυχική σύνδεση που μοιράζεστε οι δυο σας.

Γνωρίζουμε ότι δεν είναι εύκολο να αισθάνεστε χαρά που χωρίσατε, όμως σκεφτείτε ότι μένοντας στο δράμα και στη μη ρεαλιστική ελπίδα δεν είχατε κάποιο αποτέλεσμα. Εκφράζοντας έστω μία ήπια χαρά μπορείτε να έλξετε έναν καινούριο σύντροφο περισσότερο κατάλληλο για εσάς και ταυτόχρονα αυτόν που έφυγε.

Δεν είναι καλύτερο να έχετε να επιλέξετε μεταξύ δύο καταστάσεων από το να βιώνετε τον πόνο; Η άνθρωποι που είναι ελκυστικοί βρίσκονται σε μία κατάσταση αισιοδοξίας ότι κι αν συμβαίνει γύρω τους.

Γι’ αυτό αγαπήστε περισσότερο εσάς και αφήστε την προσπάθεια να χωρέσετε στη ζωή του άλλου. Η ιδανική αλλαγή δεν είναι να επιστρέψει πίσω αυτός που έφυγε, αλλά επιστρέφοντας να είναι έτοιμος και σίγουρος ότι μπορεί να σας προσφέρει μία ευτυχισμένη σχέση.