Συγχώρεση εαυτού… Γιατί είναι το κλειδί για να προχωρήσεις παρακάτω; Ίσως να βρίσκεσαι σε μία φάση που η ζωή σου φαίνεται να έχει κολλήσει, ίσως όλα όσα ήθελες δεν εξελίσσονται σύμφωνα με το σχέδιο σου, ίσως πάλι να έχεις κολλήσει σε μία αγάπη που τελείωσε άδοξα.
Μία κατάσταση ή ένας άνθρωπος σε πλήγωσε και δεν μπορείς να το ξεπεράσεις. Θέλεις να νιώσεις καλά και να προχωρήσεις, αλλά τελικά κάτι σε κρατά πίσω. Ποιο είναι το εμπόδιο σε αυτό; Ο άλλος ή ο εαυτός μας; Η ζωή που είναι άδικη ή μήπως τα “γυαλιά” που βλέπουμε τον εαυτό μας;
Όταν κάποιος μας πληγώνει, η διαδικασία για να τον συγχωρήσουμε μπορεί να είναι αρκετά απλή. Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε από παιδιά. Μπορούμε να μιλήσουμε σε κάποιον για αυτό που συνέβη ή και στον ίδιο άνθρωπο που μας πλήγωσε, να μοιραστούμε τα δυσάρεστα συναισθήματα που βιώσαμε και να μοιραστούμε την εμπειρία μας. Από την άλλη μπορούμε να επιλέξουμε να μην μιλήσουμε σε κανέναν, ούτε κι σε αυτόν που μας προκάλεσε πόνο και να αφήσουμε το γεγονός να ξεχαστεί.
Και ενώ πιθανά έχουμε μάθει να συγχωρούμε τους άλλους κατά το δυνατόν του καθενός, αυτό που δεν μας είναι εύκολο είναι να συγχρούμε τον εαυτό μας. Έχουμε συγχωρήσει τον άλλον ή αυτό που μας πλήγωσε και προσπαθούμε να προχωρήσουμε παρακάτω, αλλά τελικά τα πράγματα δεν προχωρούν ή δεν προχωρούν όπως θα θέλαμε.
Το να συγχωρούμε τους άλλους είναι πολύ πιο εύκολο από το να συγχωρούμε τον εαυτό μας. Ειδικά όταν βιώνουμε ενοχές, συχνά παγιδευόμαστε σε μια δίνη των δικών μας συναισθημάτων. Ενοχές, τύψεις, ντροπή, φόβος γεμίζουν το “εσωτερικό μας παιδί”, που νιώθει ανήμπορο να προχωρήσει και να νιώσει ευτυχία. Οι εσωτερικοί μας επικριτές δεν είναι τόσο επιεικείς και τελικά όσο τους αφήνουμε να μας επηρεάζουν μετατρέπονται σε εσωτερικούς δαίμονες.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να συγχωρείς τον εαυτό σου;
Κάθε φορά που κάποιος άλλος μας πληγώνει νιώθουμε θυμό και είναι πολύ απλό να εξαλειφθεί αυτό το συναίσθημα, όταν λάβουμε την αναγνώριση της πληγής και τη συγνώμη που δικαιούμαστε. Έτσι κάπως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και μπορούμε να προχωρήσουμε παρακάτω.
Όταν όμως, πρόκειται να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο δύσκολα. Όταν ο άλλος μας πληγώνει, ο θυμός μας μπορεί να είναι αυτοπροστατευτικός. Κατά κάποιο τρόπο, με το να κρατάμε απόσταση και να ζητάμε μία αναγνώριση της πληγής που μας προκάλεσε ο άλλος, διατηρεί την εικόνα του εαυτού μας ανέπαφη. Σε αυτή την κατάσταση υπερασπιζόμαστε ένα όριο.
Στην περίπτωση που αναγνωρίσουμε ότι σε αυτή την κατάσταση που μας πλήγωσε είχαμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης, τότε το ζήτημα δεν είναι με τον άλλον, αλλά με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και συνήθως αυτή η κατάσταση είναι που μας κρατά πίσω.
Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ζευγάρι που τελικά αποφασίζει να χωρήσει. Αυτός που πήρε πρώτος την απόφαση είναι ο θύτης και αυτός που απλά την αποδέχτηκε το θύμα. Και ενώ το θύμα πληγώθηκε από την απόφαση του θύτη, μετά από ένα χρονικό διάστημα συνειδητοποιεί ότι και το ίδιο είχε σημαντικό μερίδιο ευθύνης στον χωρισμό.
Καθώς συνειδητοποιούμε την πραγματική θέση μας στα γεγονότα νιώθουμε αναστατωμένοι με τον εαυτό μας, κυρίως επειδή έχουμε παραβιάσει τις αξίες μας με κάποιο τρόπο. Εξαιτίας αυτού, τα συναισθήματά μας είναι συνήθως πιο περίπλοκα από τον απλό θυμό. Είμαστε θυμωμένοι με τον εαυτό μας μας, νιώθουμε απογοήτευση και ντροπή.
Τις περισσότερες φορές, όταν αισθανόμαστε άβολα ή επώδυνα, προσπαθούμε να απωθήσουμε τα συναισθήματα εκτός συνείδησης. Στρεφόμαστε στο να περισώσουμε ότι απέμεινε ή σε εξωτερικές επιβεβαιώσεις ότι τελικά αξίζουμε και δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε απογοητευμένοι από τον εαυτό μας. Αυτό όμως, μπορεί να γίνει μια συνήθεια που βλάπτει πραγματικά την αυτογνωσία μας.
Τα συναισθήματα ενοχής που μας κάνουν να νιώθουμε αρκετά άσχημα είναι γιατί νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αναπληρώσουμε ό,τι κάναμε. Η εμπειρία της ενοχής μπορεί να είναι πολύ υγιής και παραγωγική εάν τη χρησιμοποιήσουμε για να αποκτήσουμε μία σαφή εικόνα για τη συμπεριφορά και τις αξίες μας.
Τείνουμε επίσης, να πιστεύουμε ότι το να τιμωρούμε τον εαυτό μας δείχνει πόσο σοβαρά παίρνουμε τα λάθη του παρελθόντος μας. Σε μία μορφή αυτομαστίγωσης πιστεύουμε ότι «το να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο» σημαίνει ότι δεν έχουμε πάρει το μάθημά μας ή ότι ακολουθούμε μια απερίσκεπτη προσέγγιση στη ζωή μας.
Ο εσωτερικός κριτής
Ο εσωτερικός σου κριτής είναι αδυσώπητος, πολύ περισσότερο μάλιστα από έναν εξωτερικό κριτή. Σε αναγκάζει να δείχνεις μία απάνθρωπα υπευθυνη συμπεριφορά για τα λάθη που έκανες στο παρελθόν. Σε περιορίζει στο καθήκον ώστε να ξεπληρώσεις τα λάθη που έκανες για να εξαγνιστείς κάποια στιγμή.
Ο εσωτερικός κριτής είναι εκεί για να μας θυμίζει την πιθανότητα αποτυχίας και ότι θα πρέπει να γίνουμε τέλειοι για να απολαύσουμε. Αυτή η εσωτερική φωνή δεν επιτρέπει την αποτυχία στη ζωή μας. Σύμφωνα με τις υποδείξεις της όλα πρέπει να γίνουν με τον σωστό τρόπο, τη σωστή στιγμή με τις σωστές συνθήκες.
Και ποιός καθορίζει το σωστό…;
Ποιος καθορίζει το λάθος…;
Συνήθως, το καθορίζουν οι πεποιθήσεις μας. Αυτές επιβάλλουν το σωστό και το λάθος. Εξάλλου από την παιδική μας ηλικία καλούμαστε να επιλέγουμε το σωστό για τους άλλους, για την κοινωνία, για την οικογένεια, για τους συγγενείς κ.λ.π.
Το σωστό για εμάς καθορίζεται από τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για εμάς…
Και φυσικά το σωστό για τους άλλους καθορίζεται σύμφωνα με τις δικές τους πεποιθήσεις…
Καταλαβαίνεις ίσως τώρα, ότι ο κάθε άλλος μέσα από τον δικό του κύκλο πεποιθήσεων ορίζει το σωστό για εσένα.
Έτσι, η γνώμη των άλλων φαντάζει πιο αξιόπιστη από τη δική σου, και ο εσωτερικός κριτής βρίσκει “πάτημα” για να σε “προστατεύσει” από την αποτυχία, που παραμονεύει στη γωνία. Ακούς ανθρώπους να θέλουν πολύ, κάτι ή κάποιον, και να κρατούν μία επιφυλακτική σχεδόν αμυντική στάση καθώς φοβούνται ότι θα βιώσουν άλλη μία αποτυχία. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που υποφέρουν από άγχος, αγωνία, φόβο.
Το να είσαι υπερβολικά επικριτικός στην πραγματικότητα είναι αντιπαραγωγικό. Η σκληρή κριτική είναι αποθαρρυντική. Και σίγουρα δεν μας βάζει στη θέση να μάθουμε από τα λάθη μας και να προχωρήσουμε με εποικοδομητικό τρόπο.
Η αυτοσυγχώρεση και η αυτοαγάπη είναι το κλειδί για να ξεπεράσεις τα λάθη του παρελθόντος, αφού πρώτα τα έχεις αναγνωρίσει, κατανοήσει, αποδεχτεί.
Συγχωρώντας τον εαυτό σου βελτιώνεις τη συναισθηματική και ψυχική υγεία, αυξάνεις την παραγωγικότητά σου, αναπτύσσεις νέες δυνατότητες εξέλιξης εαυτού και μπορείς να ενισχύσεις τη σωματική σου υγεία.
Πώς να συγχωρήσεις τον εαυτό σου;
- Κανείς δεν είναι τέλειος! Ούτε κι εσύ…
Έχουμε συνηθίσει να συνδυάζουμε το τέλειο με το καλό. Όμως, ένα τέλειο κορμί δεν συνδυάζεται πάντοτε με έναν καλό χαρακτήρα. Ενα γρήγορο, μεγάλο και ακριβό αυτοκίνητο είναι τέλειο για ένα ταξίδι, αλλά δεν είναι και τόσο τέλειο αν ζεις σε πυκνοκατοικημένη περιοχή όπου δεν βρίσκεις parking. Το τέλειο λοιπόν, δεν υπάρχει και είναι υποκειμενικό. Μην περιμένεις από τον εαυτό σου να ανταποκρίνεται σε πρότυπα που δεν σε εξυπηρετούν. Η ζωή έχει αντιθέσεις και εκεί είναι η ομορφιά της. - Γιατί νιώθεις αναστατωμένος; Αναγνώρισε τα αυναισθήματά σου.
Αναγνώρισε τι είναι αυτό που σε αναστατώνει και ποια συναισθήματα κρύβονται πίσω από αυτό; Αν η αναστάτωσή σου οφείλεται σε παλαιότερες εμπειρίες σου τότε ρώτησε τον εαυτό σου “είμαι ο ίδιος με τότε;” ,”είναι αλήθεια αυτό που σκέφτομαι ή είναι απλά μία πιθανότητα;” Οι ανθρωποι φοβόμαστε κυρίως τις πιθανότητες που δημιουργεί ο νους. Η σκέψεις είναι σενάρια του νου. Για να διαχωρίσεις τις σκέψεις από τα γεγονότα θα πρέπει να βρίσκεσαι συνειδητά στο τώρα. Αν στο τώρα δεν υπάρχει κάποιο γεγονός που σου προκαλεί ανησυχία, τότε είναι η ευκαιρία να άλλαξεις τις σκέψεις σου για να αλλάξεις και τα γεγονότα. - Ζήτησε συγνώμη!
Όλοι κάνουμε λάθη. Μόλις προσδιορίσεις ποιο είναι το «λάθος» σου, προσπάθησε να επανορθώσεις. Μπορεί να οφείλεις σε κάποιον μια συγγνώμη κάντο χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακόμα κι αν μία κατάσταση δεν σώζεται ή δεν γίνεται να ζητήσεις συγχώρεση από τον άνθρωπο που στεναχώρησες ή πλήγωσες, μπορείς να ζητήσεις νοερά συγνώμη και να το αφήσεις στο παρελθόν. - Αντιμετώπισε τον εαυτό σου με καλοσύνη και συμπόνια.
Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της αυτοσυγχώρεσης. Αν μάλιστα, γνωρίζεις ότι εσύ ευθύνεσαι για το λάθος τότε είναι ακόμη πιο δύσκολο. Αλλά ό,τι κι αν είναι, ό,τι κι αν έγινε χρειάζεται να προχωρήσεις. Ο μόνος τρόπος για να πετύχεις την αυτοσυγχώρεση είναι να συμπονέσεις τον εαυτό σου, όπως θα έκανες με ένα παιδί που έχει κάνει κάποιο λάθος και τώρα νιώθει απογοήτευση και ντροπή. - Εστίασε σε καλύτερες επιλογές!
Οι επιλογές σου στο μέλλον μπορούν να γίνονται με περισσότερη σοφία, καθώς μαθαίνεις από τα λάθη σου. Σε μία εποχή που όλα αλλάζουν άρδην αντιμετώπισε τις νέες προοπτικές και ευκαιρίες με διορατικότητα. Διατήρησε το δικαιώμα σου να μαθαίνεις μέσα από τα λάθη σου, αλλά διεκδήκησε και το δικαίωμα σου στην ευτυχία!
#Blueminders
Πώς είναι η αληθινή αγάπη;