Τι θα πει ο κόσμος; Αν κάνω αυτό ή εκείνο, τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα;
Η μεγάλη παγίδα της αποδοχής μας, από τους άλλους. Ο εγκλωβισμός μας στην εικόνα, που έχουν οι άλλοι για εμάς. Η εστίαση μας στους άλλους είναι αυτό, που μας οδηγεί στην προσωπική μας θλίψη και κατ’ επέκταση στην αποτυχία.
Το ενδιαφέρον, για την εικόνα που δίνουμε στους άλλους, ξεκινά από την πατρική μας οικογένεια. Σε οικογένειες, που η πρέπουσα συμπεριφορά είχε να κάνει με την εικόνα που έχουν οι άλλοι, συναντάμε ενήλικες που έχουν καταπιεστεί ως προς την αλήθεια του εαυτού τους.
Φόβος, τύψεις, ανασφάλεια είναι μερικά από τα συναισθήματα, που βιώνουν οι ενήλικες, οι οποίοι έχουν ανατραφεί σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα της μικρής ή της μεγάλης κοινωνίας στην οποία μεγάλωσαν.
Άνθρωποι, που έχουν μεγαλώσει σε χωριά ή μικρές κωμοπόλεις έχουν ισχυρή την επιθυμία της αποδοχής τους, από τους άλλους. Έχουν εμποτιστεί με το συναίσθημα της αποτυχίας στην περίπτωση, που οι επιλογές τους δεν συνάδουν με τα κοινωνικά πρότυπα του εξωτερικού περιβάλλοντος .
Κάποτε, ένα διαζύγιο ήταν κοινωνικά απαράδεκτο για την μικρή κοινωνία της οικογένειας, του συγγενικού περιβάλλοντος, του χωριού ή της γειτονιάς για τις μεγαλύτερες πόλεις. Τότε στο μυαλό των έντιμων ενηλίκων, δεν χωρούσε μία τέτοια πιθανότητα εξέλιξης του γάμου.
«Αυτόν ή αυτή πήρες και πρέπει να κάνεις υπομονή. Τι θα πει ο κόσμος αν χωρίσεις;», ήταν -και σε κάποιες περιπτώσεις, είναι ακόμα – η αναμενόμενη ατάκα των γονιών, που το παιδί τους, τους ανακοίνωνε ότι δεν μπορεί άλλο να παραμείνει μέσα στο γάμο. Η εξάρτηση από το τι θα πουν οι άλλοι, δημιούργησε δράματα στις οικογένειες και στα μέλη τους.
Γυναίκες, αλλά και άντρες (σε μικρότερο βαθμό) έχουν κακοποιηθεί μέσα στους γάμους τους. Η κακοποίηση στις κύριες μορφές της είναι σωματική/σεξουαλική και λεκτική. Γνωρίζουμε για γυναίκες, οι οποίες έχουν περάσει τραυματικές καταστάσεις, παραμένοντας σε γάμους, που ο σύζυγος συνήθιζε να τις κακοποιεί.
Αυτό που δεν γνωρίζουμε, είναι πως και παντρεμένοι άντρες, που έχουν ανατραφεί σε οικογένειες με έντονη προσκόληση στο τι θα πει ο κόσμος, έχουν υποστεί βία, κυρίως συναισθηματική και λεκτική.
Σήμερα, που τα διαζύγια αυξάνονται συνεχώς, αυτό που αποτελεί πλέον έκπληξη είναι να παραμείνει κάποιος παντρεμένος. Και επειδή είναι δύσκολο να παραμείνεις παντρεμένος, τώρα που χώρισες, πρέπει να αποδείξεις στους άλλους (πάλι) ότι είσαι πολύ καλός γονιός, άριστος επαγγελματίας, αποκατεστημένος οικονομικά, ώστε να είσαι/ να αξίζεις τον σεβασμό των άλλων. Γιατί αν δεν τα κάνεις αυτά, τι θα πει ο κόσμος;
Η εξάρτησή μας από την εικόνα, που έχουν οι άλλοι για εμάς, οδηγεί σε μία εσωτερική ανισορροπία. Η έκφραση της αλήθειας μας, καταπιέζεται, καθώς είμαστε κοινωνικά σωστοί, βάσει ρόλου και όχι από ελεύθερη βούληση.
Η εσωτερική ανισορροπία οδηγεί τον άνθρωπο σε μία υπερδιέγερση, που δεν είναι εύκολα αντιληπτή. Ο χωρισμένος γονιός παλεύει να διατηρήσει την αγάπη του παιδιού του, καθώς και το ίδιο το παιδί αποτελεί μέρος των άλλων, που τον κρίνουν. Οι δικαιολογίες για αυτή τη μορφή προσκόλλησης είναι πολλές, αλλά η ανάγκη είναι μία. Να αποδείξει ότι, μπορεί να μην τα κατάφερε στον γάμο του, αλλά ως γονιός είναι επιτυχημένος.
Η πατρική του οικογένεια θα τον προτρέψει να αφοσιωθεί στο παιδί του, καθώς και αυτή πρέπει να δικαιωθεί στα μάτια του κόσμου για την αποτυχία του μέλους της. Θα ελέγξει το χωρισμένο παιδί της, ώστε να μην ξανακάνει κάποιο ατόπημα και μετά τι θα πουν στον κόσμο;
Συζητήσεις περί επόμενου γάμου φέρνουν έντονη ανησυχία, καθώς σκέψεις για το ποια/ποιόν θα διαλέξει πάλι, κάνουν την πατρική οικογένεια να χάνει τον ύπνο της, στο ενδεχόμενο ενός επόμενου γάμου, που θα καταλήξει σε διαζύγιο.
Ο ενήλικας χωρισμένος νιώθει να ασφυκτιά. Όμως, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει τις ανησυχίες της πατρικής του οικογένειας. Εξάλλου, έχει ένα σκοπό που πρέπει να φέρει εις πέρας. Να τον θαυμάζουν οι άλλοι! Γι’ αυτό και θα πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, θα προσπαθήσει να γίνει επιτυχημένος οικονομικά, θα δώσει έμφαση στη σχέση με το παιδί του μέχρι του σημείου, που θα υποκαταστήσει κάθε συντροφική σχέση, με αυτή που έχει με τον γιο ή την κόρη του.
Και κάπως έτσι, μία επόμενη γενιά θα ασφυκτιά από την ανάγκη να την αποδέχεται ο κόσμος. Και αυτό είναι που θα δημιουργήσει νέες σχέσεις εξάρτησης, συνεχίζοντας τον ίδιο φαύλο κύκλο, που έχει ξεκινήσει πολλές γενιές πίσω.
Ο κόσμος πάντα έλεγε και πάντα θα λέει. Ο «κόσμος» είναι εκεί για να «χτυπά» τις αδυναμίες του άλλου. Και έτσι, καταστρέφει ζωές ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι ευτυχισμένοι, αν δεν τους ενδιέφερε και τόσο, για το τι θα πει ο κόσμος. Οι ίδιοι άνθρωποι, θα μπορούσαν να εστιάσουν στον εαυτό τους και να κατανοήσουν τι είναι αυτό που μπορεί να τους κάνει χαρούμενους, ώστε να το μεταδώσουν στους ανθρώπους γύρω τους.
Είναι καιρός να δούμε την αλήθεια και να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να προσφέρουμε. Ο ισορροπημένος δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με το τι θα πει ο κόσμος… Δεν έχει να αποδείξει κάτι στους άλλους, πάρα μόνο στον εαυτό του.
Χρήστος Παπαδάκης
Διαβάστε επίσης: